இல்லறம் – அறந்தைக் கவிஞரின் பார்வையில்…..

மீட்டாத புதுயாழ்

(கவிப்பேரரசர் கண்ணதாசன் பாராட்டிய கவிதை)

மேகத்தை	ஒத்தகரும்	கூந்தல்;	பாயும்
மீன்அம்பை	ஒத்தஇரு	கண்கள்;	காதல்
வேகத்தை	தூண்டுகிற	பார்வை;	வட்ட
வெண்ணிலவைப்	போலமுகத்	தோற்றம்;	உற்ற
சோகத்தை	மாற்றுகிற	வனப்பு;	இன்பச்
சுனைத்தேக்கம்	இன்னமுதக்	கூட்டு;	மோக
தாகத்தை	மீட்டுகிற	இளமை;	கொண்ட
தளிர்மேனி;	இளமொட்டு;	நங்கை	நல்லாள்!

ஓவியந்தான்!	உயிரின்பக்	கவிதை	யேதான்!
ஒளிகுன்றா	சுடர்மணிதான்!	ஒப்பே	இல்லாக்
காவியந்தான்!	கற்பனையால்	காணக்	கிட்டாக்
காரிகைத்தான்!	கனிக்கொத்து!	கன்னற்	சாறு!
மேவியதேன்!	எழிற்குன்று	மென்மைத்	தண்பூ!
மீட்டாத	புதுயாழ்தான்!	இளைஞன்	தன்னை
ஆவியிலே	கலந்துய்ய	மணந்தாள்;	அந்தோ!
அன்றிரவே	அவனிறந்தான்	விதவை	யானாள்!

கோவில்லை;	அவள்கணவன்	இல்லை	; அந்தக்
கோதைக்கு	வாழ்வில்லை;	இன்ப	மில்லை;
பூவில்லை;	பொட்டில்லை;	மஞ்சள்	இல்லை;
புதுவண்ணப்	பூப்போட்ட	சேலை	இல்லை
தேவில்லை;	அவள்	தெய்வம	இல்லை;
தெளிவில்லை;	ஒளியில்லை;	தெம்பும்	இல்லை;
சாவில்லை;	அதுகிட்டும்;	அதுதான்	சொந்தம்
சாகாமல்	யார்வாழ்ந்தார்	உண்டா?	இல்லை!

நிலவுநிற	ஆடையவள்	உடுத்தி	னாலும்
நீங்காத	ஆசைஅலை	புரட்சி	செய்யும்!
உலவாமல்,	உரத்தகுரல்	பேச்சில்	லாமல்
ஓடாமல்,	ஆடாமல்,	ஒடுங்கி	னாலும்
செலவாகும்	பருவத்தைத்	தேக்கி	வைத்தால்
தீராத	வேதனைதான்;	இளமைக்	கோலம்
வளமற்றுப்	போகவில்லை	வாட	வில்லை
வாதனைக்கு	அளவில்லை,	வாழ்வா?	சாவா?

ஒருமணந்தான்	ஒருபெண்ணுக்	கிருக்க	வேண்டும்
ஒருமணத்தின்	பயனெதையும்	அவள்கண்	டாளா?
திருமணந்தான்	அவள்	கண்டாள்;	பலன்என்
தீராத	வேதனைதான்	கண்டாள்;	இந்த
ஒருமணத்தின்	முறையிங்கே	தகர்ந்தா	லென்ன?
ஓர்ந்திடுவீர்	நாட்டோரே!	உணர்வைப்	பாரீர்!
மறுமணத்தின்	முறையிங்கே	வேண்டும்	வேண்டும்
மறுத்திடிலோ	மங்கையினை	பழிதான்	தீண்டும்!

உள்ளத்தால்	பண்பட்ட	வயதா	னாலும்
ஓதறியாத்	துன்பங்கள்	ஏற்றல்	கிட்டும்.
வெள்ளையினால்	ஆடையினைக்	கட்டிக்	கொண்டால்
விரகமென்ன	நீங்கிடுமா?	தரையில்	போட்ட
துள்ளுகிற	மீனைப்போல்	வாழ்வில்	இன்பம்
துய்த்துய்யத்	தவிக்கின்ற	இளமை	தன்னைக்
கள்ளத்திற்	கிடம்விட்டுக்	கருக்கி	டாதீர்!
காசினியீர்!	கருணையுடன்	விளக்கம்	காண்பீர்!

பட்டுவிட	வில்லையவள்;	பட்டு	மேனிப்
பளபளப்பு	மாறவில்லை;	கன்னிக்	கோலம்
கெட்டுவிட	வில்லையவள்;	கற்பு	விற்கக்
கீழிறங்க	வில்லையவள்;	இல்வாழ்	வின்பம்
விட்டுவிட	வில்லையவள்;	வாழ்ந்தா	லென்ன?
வேரறுந்த	பேரெல்லாம்	ஆடும்	போது
தொட்டுவிடக்	கூடாதா	இல்ல	றத்தை
துயர்துடைக்கக்	கூடாதா	நாட்டீர்	சொல்வீர்!

தடுத்திட்டான்	மணமான	அவள்தன்	அண்ணன்
தப்பென்றாள்	குழந்தைக்கை	அவள்தன்	அண்ணி!
விடுத்திட்டாள்	புராணத்துக்	குப்பை	தந்த
வீம்புமொழி	அர்ச்சனையை	அவள்தன்	அத்தை
கெடுத்திட்டாள்	பெற்றதாய்	ஏற்க	வில்லை
கேட்பானேன்	தந்தையினை	உற்றார்	மற்றார்
மடுத்திட்டார்;	பள்ளத்தில்	உணர்ச்சி	வெள்ளம்
மாய்கிறது	சாய்கிறது	மதிப்பார்	யாரோ?

பூப்போல	அவள்மலந்தாள்	வாடை	கொண்டாள்
பொல்லாத	விதவையெனும்	சொல்லால்	உள்ளம்
தீப்போல	சுடர்விட்டுக்	கொந்த	ளிக்க
திகைக்கின்றாள்;	தேம்புகிறாள்;	தௌவில்	லாத
பாப்போல	குழம்புகிறாள்;	பவளச்	செவ்வாய்
பசி	கொண்டு	துடிக்கின்றாள்	அவளைப்
காப்போர்யார்?	வாழ்வீப்பீர்!	தவறோ	சொல்வீர்!
கட்டாயம்	விதவைமணம்	வேண்டும்!	வேண்டும்!

மங்காதா	புராணத்து	மடமைச்	செய்கை
மடியாதா	விதவையெனும்	மாறாத்	தீச்சொல்!
பொங்காதா	மறுமலர்ச்சி!	புதுமை	எண்ணம்
பொலியாதா	நாட்டிடத்தில்;	இளமை	வேகம்
திங்காதா	உள்ளத்தை;	கண்டும்	ஏனோ
தெரியாதார்	போல்நடித்தீர்	என்னே	மிச்சம்!
தங்காதா	மறுமணத்தின்	வேட்கை;	எங்கும்
தளிராதா	முற்போக்கு;	அந்நாள்!	எந்நாள்?

கோதை தரும் போதை

Thirumaran இல்லறம்

சிந்து	தாளம்தரும்	சந்தம்	மேவுநடை
தண்ட	கால்கள்தனை	யுடையாள்	– அவள்
அந்தி	மாலைவரும்	மந்த	மாருதத்தின்
விந்தை	மேவுசுக	முடையாள்	– பல
கந்த	மாமலர்கள்	சிந்தும்	நறுமணத்தின்
சொந்தம்	கூறும்செவ்	வுடலாள்	– அவள்
முந்து	தென்றல்குளிர்	தந்ததமிழ்	மொழியின்
சந்தம்	ஏழெனும்	மென்	குரலாள்
வெல்லும்	சிரிப்பிலவள்	முல்லை	முத்தடுக்கி
சொல்லிச்	செதுக்கியவெண்	பல்லினாள்	– அவள்
தேனுகற்	கண்டுமலை	வாழை	நல்மாபலா
சேர்த்துப்	பிழிந்ததனிச்	சொல்லினாள்	– அவள்
கடலைக்	கடைந்தநல்	அமுதம்	எடுத்தபோல்
கனிந்த	பக்குவநற்	பருவத்தாள்	– அவள்
காமன்	இந்திரனைக்	ககனச்	சந்திரனை
கலங்கித்	தவிக்க	விடும்	உருவத்தாள்
மஞ்சம்	தந்திடும்நல்	விஞ்சும்	சுகமனைத்தும்
கொஞ்சித்	தந்திடுநற்	கோதையாள்	– இவள்
பஞ்சு	மலரடியில்	அஞ்சு	புலத்தின்வழி
மிஞ்சத்	தரும்	சுகப்	போதையாள்
வஞ்சி	இவளுடைய	எஞ்சும்	உடலழகால்
நஞ்சைத்	தேனாக்கும்	செயலினாள்	– முனிவர்
அஞ்சித்	தடுமாறி	அலைந்து	நிலைமாறி
துஞ்சும்	நிலைக்	காக்கும்	மயலினாள்

முக்கனி

Thirumaran இல்லறம்


பெண்ணோ அவள்	மின்னோசுடர்	பொன்னோஒளிர்	தேகம்!
கண்ணோசுகக்	காந்தம் தரும்	கதிரோ அவள்	பார்வை!
மானோமறி	தானோஅவள்	துள்ளும்நடை	அழகு!
தேனோகற்	கண்டோஅமிழ்	தூற்றோஅவள்	பேச்சு!
வண்ணம்பல	கண்ணக்கவர்	வான்வில்அவள்	புருவம்!
தின்னத்திகட்	டாமுக்கனி	தினைதேன்	அவள் பருவம்!
எண்ணங்கவர்	கொற்கைத்தனி	எழில்முத்தவள்	பற்கள்!
பண்ணோடொரு	பரதம்சதிர்	பயிர்க்கும்அவள்	கால்கள்!
தென்றல்இளம்	காற்றில்அசைந்	தாடும்இவள்	இடைதான்!
தினமேநறு	மணமேதரு	மலர்தான்அவள்	உள்ளம்!
நிலவேதவழ்	கருமேகமோ	நீளும்அவள்	கூந்தல்!
நினைக்குந்தொரும்	மணக்குஞ்சந்	தனமோஅவள்	உறவு!
வரவும்அவள்	தரவும்அவள்	உறவும்அவள்	தானே!
நிறைவைத்தரும்	நினைவைத்தரும்	உருவம்அவள்	தானே!
பாதைதடு	மாற்றும்முனி	வர்க்கும்;இவள்	அங்கம்
போதையினித்	தேவையிலை	பாவைஇவள்	சங்கம்!
ஓரம்துளும்	பார்வையதற்	குலகைப்பரி	சிடலாம்!
வீரர்தனை	வீழ்த்தும்புன்	சிரிப்பிற்கெதைத்	தரலாம்!

மாயக்காரியோ

Thirumaran இல்லறம்

இல்லை	இடை;அவள்	நடையில்	தெரியுது!
ஈக்காற்	றுக்கிவள்	இடையும்	நெளியுது!
பல்லினை	முத்தும்	பார்த்து	ஏங்குது!
பவளம்	செவ்விதழ்	நிறத்தில்	மயங்குது!
மார்பைப்	பார்த்து	மாங்கனி	மலைக்குது!
மணிமொழி	கேட்டிடத்	தேன்தவ	மிருக்குது!
கொள்ளை	அழகின்	குவியலோ	இவளுடல்!
கூறுவ	தெப்படி?	கூப்பிடு	கவிஞரை!


கண்ண	தாசன்	மருத	காசி
கவிஞர்	வாலி	பட்டுக்	கோட்டை
வைர	முத்து	உடுமலைக்	கவிஞர்
இவர்கள்	பார்வையில்	எப்படி	தப்பினாள்
செப்படி	வித்தை	மாயக்	காரியோ
ஈரே	ழுலகிலும்	இவள்	பேரழகியோ
தந்திர	மந்திர	புன்னகை	மோகினி
நால்வரில்	எவள்;இவள்	உருவில்	வந்தவள்


பஞ்சின்	மென்மைப்	பசுந்தளிர்	பாதம்
அன்ன	நடைபயின்	றசைந்து	குலுங்க
வஞ்சி	வந்தவள்;	வஞ்ச	மனத்தவள்!
நஞ்சு	போன்றவள்;	என்று	கம்பரும்
சூர்ப்பன	கைதனைச்	சுட்டிக்	காட்டினார்!
அந்த	அழகியோ	இங்கு	வந்தவள்!
பார்க்கும்	இடமெலாம்	பாவையின்	தோற்றம்!


பரவசம்;	நவரசம்;	பாய்ந்து	தாக்குதே!
மலர்ந்த	இவள்முகம்	மதியோ!	ரதியோ!
மாராப்	புக்குள்	குமுதமோ!	அமுதமோ!
வளர்ந்த	குழல்கரு	நாகமோ!	மேகமோ!
வாயிதழ்	உமிழ்நீர்	சுரபியோ!	அமுதமோ!
கண்க	ளென்ன	கணையோ!	வினையோ!
காலன்	தூதோ!	ஆலமோ!	சூலமோ!
பெண்கள்	இவள்முன்	எதிரியோ!	உதிரியோ!
பேரழ	கில்இவள்	மயிலோ!	புயலோ!


கள்ளப்	பார்வை	காந்தமோ!	சுடரோ!
உள்ளம்	உருகுதே!	உணர்வு	துடிக்குதே!
புன்சிரிப்	பெழிலோ	பொசுக்குதே!	எரிக்குதே!
போதை	ஏற்றியே	மயக்கிச்	சாய்க்குதே!
மாலைத்	தென்றல்	மனதை	ஆட்டுதே!
மதுவோ!	மாதோ!	சிந்தை	மயங்குதே!
முல்லை	மலர்க்கணை	தொடுத்து	மன்மதன்!
வில்லை	வளைத்தே	வீசுறான்	ஆயிரம்!

காமரசக் கடல்

Thirumaran இல்லறம்

பூவாடை	எனைமயக்கத்	திரும்பிப்	பார்த்தேன்
பொன்னோடை	எழில்மேனி	பொலிவு	கூட்டும்
பாவாடை	தாவணியில்	பருவ	மங்கை
பார்வையிலே	சுருக்கிட்டு	எனையி	ழுத்தாள்!
மாவாட்டும்	கற்குழவி	யாகி	யெந்தன்
மனஞ்சுழல	உணர்வுந்த	ஆர்வத்	தாலே
நாவாட	உளந்துணிந்தேன்;	அவளோ	மெல்ல
நடைபெயர்ந்தாள்;	நான்தொடர்ந்தேன்;	கடலோ	பக்கம்

பார்வையிலே	எனையிழந்தேன்;	கன்ன	லாளின்
பசப்பினிலே	நினைவிழந்தேன்;	கொவ்வைச்	செந்தேன்
கோர்வையிதழ்ச்	சிவப்பினிலே	செயலி	ழந்தேன்
குலைக்கனியாம்	கன்னத்தை	மார்பைக்	கண்டு
ஊர்	வெளியைச்	சூழ்நிலையை	மறந்தே
உளறுமொழிக்	கிறுக்கனைப்போல்	புலம்ப	லானேன்
கூர்விழியாள்	கடற்கரையே	அடைந்த	போது
குமுறுமுணர்	வோடங்க	நானும்	சேர்ந்தேன்.

நான்பார்த்தேன்;	மான்பார்த்துத்	திரும்பிக்	கொண்டாள்
நான்பார்க்காப்	பாவணையில்	திரும்பும்	போது
மான்பார்த்தாள்;	நேர்க்கோட்டில்	விழிகள்	சேர
மணிபார்த்தேன்;	இரவெட்டு;	நிலவோ	நல்ல
தேன்வார்த்து	ஒளி	கொட்டும்;	அலைகள்
திசையெங்கும்	இன்பமோ	இன்பம்	என்று
தான்	ஆர்த்து	காதலர்கள்	இளமை
தணித்திருந்தார்;	நாங்களங்கே	தனித்தி	ருந்தோம்

முன்னலையைப்	பின்னலைகள	வாங்கிக்	கொஞ்சி
முத்தமிடும்	காட்சியினை	எங்கள்	கண்கள்
கன்னலினை	உண்பதுபோல்	சுவைத்துப்	பார்த்துக்
கருத்தினைந்த	போதங்கே	மேகம்	ஒன்று
தண்ணொளியின்	நிலவணைத்துத்	தழுவக்	கண்டு
தளிருடலை	நான்தழுவத்	துடித்து	நின்றேன்
மின்னொளிக்கண்	மெல்லிடையாள்	நெருங்க;	நாங்கள்
மோகமெனும்	காமரசக்	கடலில்	வீழ்ந்தோம்!

கோயிலுக்குப் போனாள் கோதை!

Thirumaran இல்லறம்

பன்னீரில்	குளித்தாள்!	பஞ்சுதுகி	லால்தலையை
தண்ணீர்	சுவடகலத்	தாட்டினாள்!	குழல்மணக்கப்
புகைகாட்டி	னாள்;கந்தப்	பொடியூட்டி	னாள்;நூறு
வகைகாட்டி	ஆடிமுன்	வடிவழகை	மெருகிட்டாள்!
கொடிமுல்லைப்	பூச்சரத்தைக்	கொத்தாகக்	குழல்சொருகி
விடிவெள்ளி	கார்குழலில்	விழித்திருக்கப்	பூரித்தாள்!
பொட்டிட்டாள்!	மையிட்டாள்!	பொற்பதுமை	சிரித்துத்தன்
மொட்டுப்பல்	சீர்பார்த்தாள்!	முகப்பளிங்குக்	கன்னத்தில்
தன்னழகை	மேலுயர்த்தத்	தளிர்க்கரத்தால்	கருப்பிட்டாள்!
முன்னழகைப்	பின்னழகை	முடியழகை	ரசித்திட்டாள்!
நேர்வகிடு	தானெடுத்தாள்!	நெத்திப்	பிறையிட்டாள்!
வார்குழலில்	ஒன்றிரண்டை	வரிபிரித்துத்	தொங்கவிட்டாள்!
பதட்டமுடன்	வாலிபர்கள்	பார்த்துக்	களிகொள்ளும்
உதட்டுக்குச்	சாயமிட்டாள்!	உடுத்திடவே	விதவிதமாய்
கட்டழகைக்	கூட்டும்	காஞ்சி	புரம்பட்டு
தொட்ட	இடம்வழுக்கும்	தோகைமயில்	வண்ணத்தில்
மைசூரு	பெங்களூரு	பனாரஸ்	கொல்லேகால்
கைசோரும்	மட்டும்	கலைத்துப்பின்	மனம்விரும்பும்
திருப்புவனம்	பட்டைத்	தேர்ந்து	எடுத்திட்டாள்!
இருப்பாளே!	பறப்பாளோ!	எனவியக்க	அணிந்திட்டாள்!
திருப்பிநின்	றுள்ளாடை	சீர்திருத்தி	பூச்செண்டை
அரும்பும்தன்	பேரழகின்	அணிமாடம்	ஆக்கிட்டாள்!
காதணிகள்,	கையணிகள்,	கம்மலொடு	கழுத்துநகை
போதுமட்டும்	அணிந்தாள்!	பொன்பட்டு	ஆடைமேல்
கந்தங்கள்	தெளித்தாள்!	காமனுக்கே	மயக்கம்வரும்!
சித்திரப்	பூப்போட்ட	சிறுகைக்	குட்டையினை
முத்திரை	மோதிரம்போல்	முன்கொசுவம்	சொருகிட்டாள்
இந்தவித	மாக	எழிலரசி	புறப்பட்டாள்!
வீடுவிட்டாள்,	வாசல்விட்டாள்.	வீதிதொட்டாள்.	முகில்கண்டு
கூடும்,	மயில்	மெய்சிலிர்த்துக்	குலுங்குவது
விண்ணிருந்த	நிலவிறங்கி	வீதிக்கு	வந்ததுவோ!
பெண்ணணங்கோ!	மாயையோ!	பேரழகோ!	அடடா
மேனகையோ!	ரம்பையோ!	திலோத்தமையோ!	ஊர்வசியோ
மோகினியோ!	ரதிதானோ!	மெல்லியலாள்	அபரஞ்சி
தானோ!	என்	றாடவர்கள்	தடுமாறப்
மானோ!	இவளென்ன	மண்ணுலவும்	தாரகையோ!
என்றஞ்சி	வியத்தார்கள்!	இளவட்டக்	காளையர்கள்
பட்டாடை	கட்டிப்	பார்ப்போரை	மயக்குமிச்
சிட்டாள்,	யார்?	என்றறியச்	சென்றார்பின்
மொட்டவிழ்ந்து	மணம்பரப்பும்	மோகினியைத்	தொட்டுவிட
கிட்டவந்தோர்	பலருண்டு!	கிறுக்குப்	பிடித்தவராய்
வட்டமிடும்	வயோதிக	வாலிபர்கள்	நிறையப்பேர்!
ஊர்வலமோ!	உற்சவ	மூர்த்தியின்	அலங்காரத்
தேர்வலமோ!	என்றென்ன	தேவதைகோ	யில்வந்தாள்!
காற்செருப்புக்	கழற்றினாள்!	காவலர்பா	துகைவாங்கி
மேற்செருப்பாய்	வைத்தார்கள்	மிகப்பரிந்து	உள்ளழைத்தார்!
துண்டிப்புக்	கட்டி	திருநீரு	மெய்க்கணிந்த‘
சிண்டாளர்,	சிகையாளர்,	சீர்மிக்க	பூநூலார்
கொண்டாடி	வரவேற்றார்!	கோலமென்ன?	யாரிவளோ?
திண்டாடி	னார்பக்தர்!	திகைத்துத்	தவித்தார்கள்?
ஊதுவார்,	கொட்டுவார்,	உற்றுற்றுப்	பார்த்தார்கள்!
ஓதுவார்,	பாடுவார்,	ஒன்றறியா	மல்விழித்தார்!
இட்ட	அடிபெயர்த்தாள்!	இங்குகம்பன்	மகனிருந்தால்
விட்டஇடம்	தொட்டு	மேலுமொரு	காவியத்தை
கொட்டிக்	குவித்திருப்பான்!	கோயிலிதை	மறைந்திருப்பான்!
அட்டியின்றி	அம்பிகா	பதிக்கோவை	இரண்டிருக்கும்!
தட்டொன்று	வாங்கத்	தன்கண்	ணோட்டத்தை
விட்டாள்,	கடைமீது!	வேதசாஸ்த்	திரப்படிக்கு
தேங்காய்,	ஊதுபத்தி,	திருநீரு,	சூரணங்கள்.
பாங்காய்	வெற்றிலை	பழத்தோடு	கற்பூரம்
பலரெடுத்து	நீட்டினார்கள்!	பாவையோ	மனம்போல
மலரும்	அதிலிருக்க	மகிழ்ந்தவளாய்	ஓர்தட்டு
விலைகொடுத்து	வாங்கினாள்!	விழிதரை	யைப்பார்க்க
தலைகுனிந்து,	தட்டேந்தி,	தளிர்நடை	யுடன்வந்தாள்!
காணிக்கைச்	செலுத்தினாள்!	கைகுவித்து	வணங்கினாள்!
மேனிக்கைக்	கரம்உயர்த்தி	வேண்டினாள்;	பக்தியுடன்
கற்பூரம்	தொட்டாள்;	கண்ணொற்றி	மெய்மறந்தாள்
பொற்பூரும்	மேனி	புல்லரிக்க	மவுனியாய்
வினைமறந்து	நின்றாள்!	விழிதிறந்து	மூலவரை
மீண்டுமொரு	முறைவணங்கி	மேனகை	புறப்பட்டாள்!
ஆண்டவன்	அருள்பெற்றாள்	ஆங்கு!

அவளா இவள்?

Thirumaran இல்லறம்

ஆணை	மயக்கும்	மாயக்காரி!
அறிவைக்	கெடுக்கும்	பகட்டுக்காரி!
வாளை	மழுக்கும்	கண்ணுக்காரி!
வார்த்தை	தனிலே	ஜாலக்காரி!
காளையை	அடக்கும்	பவுசுக்காரி!
கட்டழ	கினிலே	சொகுசுக்காரி!
சேலைக்	கட்டு	மவுசுக்காரி!
சிரிச்சுப்	பேசும்	விஷமக்காரி!
நடக்கும்	நடையில்	நாட்டியக்காரி!
நாக	ரீக	வினையக்காரி!
கடந்து	போன	முனிவரைக்கூட
காயப்	படுத்தும்	மோகக்காரி!
இடக்கு	மடக்கு	பசப்புக்காரி!
எல்லாம்	தெரிந்த	எடுப்புக்காரி!
அடக்கி	ஆளும்	சேட்டைக்காரி!
அதட்டி	மிரட்டும்	ஆணவக்காரி!
தலுக்கு	பிலுக்கு	மினுக்குக்காரி!
தந்தி	ரத்திலே	கெட்டிக்காரி!
குலுக்கி	நடக்கும்	நளினக்காரி!
கோணப்	புத்தியில்	குதற்கக்காரி!
வழுக்கும்	பட்டு	மேனிக்காரி!
வடித்த	சித்திர	அழகுக்காரி!
உலுக்கி	விட்டு	முதியோர்களையும்
உசுப்பு	ஏற்றும்	தோற்றக்காரி!
வண்டு	பறக்கும்	கண்ணுக்காரி!
வலிய	இழுக்கும்	காந்தக்காரி!
செண்டு	மிஞ்சம்	தனத்துக்காரி!
தேனடை	மிஞ்சும்	கொண்டைக்காரி!
தண்டை	சிலம்பொலி	குனுக்குக்காரி!
தாமரை	போன்ற	முகத்துக்காரி!
கண்டவர்	மயக்கும்	மாயக்காரி!
கடவுள்	படைப்பிலே	கபடக்காரி!

அமராவதி கதி அதோகதி

Thirumaran இல்லறம்

தாமரை	கூட	தவமிருக்கும்	– அவள்
தங்க	முகத்தைப்	பார்ப்பதற்கு!
ரோஜா	மலரும்	தவமிருக்கும்	– அவள்
மேனியின்	நிறத்தைப்	பார்ப்பதற்கு!

முத்துகள்	கூடத்	தவமிருக்கும்	– அவள்
முல்லைப்	பல்லைப்	பார்ப்பதற்கு!
கத்தும்	குயிலும்	காத்துக்கிடக்கும்	– அவள்
கனியினும்	இனிதாம்	குரல்கேட்க!

மானும்	மயிலும்	தவமிருக்கும்	– அவள்
மையல்	சாயல்	கணிப்பதற்கு!
வானவில்	கூடத்	தவமிருக்கும்	– அவள்
வளைந்த	புருவம்	ரசிப்பதற்கு!

கடலும்	வானும்	தவமிருக்கும்	– அவள்
கண்ணில்	நீலம்	பார்ப்பதற்கு!
அம்பும்	மீனும்	தவமிருக்கும்	– அவள்
அழகிய	கண்களைப்	பார்ப்பதற்கு!

நிலவு	கூடத்	தவமிருக்கும்	– அவள்
நெற்றியில்	பிறையைக்	காண்பதற்கு!
உலவும்	தென்றலும்	தவமிருக்கும்	– அவள்
உடலை	மெதுவாய்த்	தொடுவதற்கு!

வலம்வரும்	மேகமும்	காத்திருக்கும்	– அவள்
வளர்கருங்	கூந்தலைப்	பார்ப்பதற்கு!
மலையும்	குன்றும்	தவமிருக்கும்	– அவள்
பருவ	அழகை	ரசிப்பதற்கு!

நான்மறை	முனிவரும்	தவமிருப்பார்	– அவள்
நடையுடை	பாவனை	ரசிப்பதற்கு!
சித்தரும்	பித்தராய்	மாறிடுவார்	– அவள்
சிறுநகை	கடைவிழி	தாக்குதலால்!

பிரமன்	இந்திரன்	தவமிருப்பார்	– அவள்
பேரழ	கிளமையை	ரசிப்பதற்கு!
செத்தவர்	கூட	பிழைத்தெழுவார்	– அவள்
சிற்றடி	சதங்கை	ஓசையிலே!

அம்பிகா	பதிகூட	இன்றிருந்தால்	– அந்த
அமரா	வதிகதி	அதோகதிதான்!
மஜ்னு	கூட	இன்றிருந்தால்	– அந்த
லைலா	கதியும்	எக்கதியோ!

அக்பர்	மகன்சலீம்	இவளைக்கண்டால்	– அந்த
அனார்க்கலி	நிலைமை	யாரறிவார்!
தேவதாஸ்	கூட	பார்வதிமறப்பான்	இந்தத்
தேவதை	அருகே	இருந்துவிட்டால்!

தேனில் விழுந்த ஈ

Thirumaran இல்லறம்

மாலையிலே	அன்றொருநாள்	தென்றல்	தேடி
மயக்குகிற	தங்கநிற	வெயிலும்	நாடி
சாலையிலே	நான்சென்றேன்;	ஊருக்	கப்பால்
தனிமையிலே	உலாவுதற்கே;	ஆங்கோர்	வீட்டில்
பாளையிலே	மொட்டடுக்கி	வைத்த	பல்லின்
பாங்கான	இளநகையைச்	சிந்து	கின்ற
சோலையிலே	அன்றலர்ந்த	மலரைப்	போன்ற
சொல்லுக்குள்	அடங்காத	ஒருத்தி	நின்றாள்!
பருவத்தில்	பதினாறு	வயது	கொண்டாள்!
பார்வையிலே	காந்தத்தைக்	கண்ணில்	கொண்டாள்!
உருவத்தில்	பொற்பதுமை	உவமை	கொண்டாள்!
உள்ளத்தில்	காதலெனும்	வேட்கை	கொண்டாள்!
அறுபத்து	நாற்கலையின்	மாயம்	கொண்டாள்!
அடுத்தெவர்க்கும்	இல்லாத	அழகு	கொண்டாள்!
பருவத்தை	உருவத்தை	யார்பார்த்	தாலும்
பார்த்தவிழி	பார்த்ததுதான்	அடிமை	கொள்வாள்!
மான்நின்றாள்;	நான்சென்றேன்;	விழிவீச்	சாலே
மதிமறந்து	நான்நின்றேன்;	இதழ்வி	ரித்தாள்!
ஏன்சென்றேன்	ஏன்நின்றேன்	அறியா	னாகி
ஈதேனில்	வீழ்ந்ததுபோல்	நிலைமை	கொண்டேன்!
தேன்வென்ற	சொல்லாலே	அழைத்த	தைப்போல்
தீர்மானம்	நான்	கொண்டேன்:	அவளோ
தான்	ஒதுக்கி	சரிசெய்தாள்!	இன்ப
தனைக்	கடந்து	கால்பின்ன	தவித்து
வீட்டினிலே	அவள்தவிர	எவரும்	இல்லை!
வீதியிலோ	சந்தடிகள்	அதிகம்	இல்லை!
கூட்டினிலே	தனித்திருக்கும்	பெண்புறாவைக்
கொஞ்சுதற்கு	நான்	துணிந்தேன்;	அவளும்
பாட்டினிலே	எனக்குஒரு	அழைப்பு	விட்டாள்!
பசியார	வரலாமே	என்பதைப்	போல்
கேட்டுவிட்டு	நெருங்காமல்	நானி	ருந்தால்
கிறுக்கனுக்கும்	எனக்கும்வே	றுவமை	உண்டோ!
கரைஉடைத்து	காட்டாறு	புகுந்த	தைப்போல்
கதவடுத்து	உட்சென்றேன்;	நிமிடம்	தன்னில்
அறையடுத்து	அவள்சென்றாள்;	நெருங்கி	விட்டேன்
அப்போது	அவள்சொன்னாள்;	அப்பா	அம்மா
வருகின்ற	நேரமென்றாள்;	அப்பா	அம்மா
வந்திடட்டும்	தலையறுத்து	வீழ்த்து	வாரோ!
நிறைமதியுன்	கன்னத்தில்	முத்தம்	தந்த
நீங்காத	நினைவோடு	சாவேன்	என்றேன்.
மற்கட்டு	நடந்ததுவா?	அதுதான்	இல்லை!
மாமழையில்	நனைந்தோமா?	அதுவும்	இல்லை!
சொற்கட்டு	இருந்ததுவா?	ஏதும்	இல்லை!
சுகங்கண்டு	திளைத்திட்டோம்	இதுதான்	உண்மை!
கற்கண்டு	தொண்டைவரை	இனிக்கும்;	ஆனால்
கன்னியிவள்	அணுவணுவாய்	உடல்பூ	ராவும்
சொற்கொண்டு	விளக்கவொண்ணா	இன்பம்	தந்தாள்!
சொன்னாலும்	சுவைகுன்றும்	அதனால்	விட்டேன்.

அமுத கலசம்

Thirumaran இல்லறம்



மூச்சை	யடக்கிநான்	மூழ்கி	எடுக்கவா
முத்துக்	கோர்க்கவா	கண்ணே!
ஆழக்	கடலிலே	அமுத	கலசத்தின்
அழகை	ருசிக்கவா	பெண்ணே!
காற்றுத்	திசையிலே	கடலின்	அலையிலே
கலத்தைச்	செலுத்தவா	கண்ணே!
சேற்றுத்	தாமரை	சேர்சுரும்	பாகதேன்
ஊற்றில்	களிக்கவா	பெண்ணே!
மந்த	மாலையில்	வந்த	தென்றலில்
சொந்தம்	கொண்டிடும்	சுகமே!
சிந்து	பூந்தமிழ்	தந்த	சந்தமே
விந்தை	பூத்தபே	ரழகே!
மோடி	இல்லைநீ	கோடி	மலர்கூடி
நாடி	உருவான	நங்கை!
கோடி	சுகராகம்	பாடி	மயக்கும் நீ
தேடி	வளஞ்சேர்க்கும்	கங்கை!
தங்க	நிலாவின்	தங்கை	நிலாநீ
தரையில்	மலர்ந்தபெண்	மாயம்!
எங்கு	தழுவினும்	அங்கம்	சுகம்தரும்
அமுத	கலசநிறை	காயம்!
தொடவும்	தொடருமே	தொடர	படருமே
விடவும்	சுடுமே	மோகம்!
தொடவும்	முடியலே	விடவும்	முடியலே
அடடா	மீறுதே	தாகம்!